Շնորհակալություն Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. ԳԱՐԵԳԻՆ Բ սիրելի հայրապետին Արցախյան պատերազմների մասնակից մեր հաշմանդամ տղաների հանդեպ ցուցաբերած շարունակական խնամքի և հոգածության համար:

Գիտնականներն ամեն օր ցնցող հայտնագործություններ են անում լույսի ու ժամանակի հատկանիշների, քվանտային աշխարհի, մոլեկուլների ու ատոմների, տիեզերական մարմինների ու երևույթների մասին...

Ալեն Սիմոնյանն ասում է՝ Բագրատ սրբազանը Նիկոլին է փորձում կրկնօրինակել։ Սա նվազագույնը զավեշտալի է, որովհետև Նիկոլին կրկնօրինակելու համար պետք է Նիկոլ լինել երևույթի ամենալայն իմաստով։

Ֆիզիկայի, քիմիայի, հանրահաշվի, երկրաչափության բարդ ու բարդ հարցերից մինչև կենցաղային ամենապարզ հարցերը ես գլուխ չեմ հանում:

Ամեն անգամ, երբ Նիկոլը խոսում է «հայրենիքի փնտրտուքների» ձևակերպման մասին, հետևողականորեն առաջ է տանում հայերին քոչվոր ներկայացնելու ադրբեջանա-թուրքական ծրագիրը, այդ ծրագրի խորությունը լավ հասկանալու համար պետք է իմանանք, որ կա հայրենիքի երկու տեսակ՝ 1․ բնակության հայրենիք 2․ էթնիկական հայրենիք։

Վաղուց է հայտնի հնչող խոսքի, անգամ մեկ բառի մոգական ազդեցությունը մեր հոգու, մտքի ու կամքի վրա: Լավ, ժողովուրդն այդքան վանկարկում է «Հա՛յ, Հայաստա՛ն, Հայրենի՛ք ու Աստվա՛ծ», ոստիկաններն ու «բերետավորներն» էլ կամա-ակամա լսում են: Հետո՞: Վրաները չի՞ ազդելու: Ես հույս ունե՛մ: Ազդելու՛ է: Եվ դա կլինի ՔՊ-ի թվացյալ լեգիտիմության վերջնական չքացումը:

Նիկոլենք սկզբում մարդուն սգավոր են սարքում, հետո՝ տանում սփոփելու։ Ով էլ չի գնում «սփոփվելու»՝ քրեական գործեր են կարում, պիտակավորում որպես ծախված ու հալածում։

Մայիսի 31-ն է, աշխատանքային շաբաթվա վերջին օրը, ամսվա վերջին օրը, գարնան վերջին օրը, իսկ մենք դեռ «Հայկական ժամանակ»-ում , «Երկրի հակատակ կողմ»-ում ենք, ազգովի նվաստացման,շարունակվող պարտությունների, հողատվության, կոռուպցիայի,ստախոսության, ագահության, եսամոլության արատավոր շրջանից դուրս չենք գալիս...

Հոգեվարքի ախտանիշներից մեկը պատրանքներին հայտարարված պատերազմն է։ Որքան էլ այս իշխանությունը հայտարարում է, թե վայելում ենք ժողովրդական աջակցություն, լեգիտիմություն, ֆլան-ֆստան, իրականությունը միանգամայն հակառակն է...

Այսօր ՀՀ արտաքին գործերի նախարարության դիմաց տեղի ունեցած և որևէ ձևով չարդարացված ոստիկանական բռնություններն անպատվաբեր են ոչ միայն ներքին գործերի նախարարության համակարգի, այլև հայկական դիվանագիտական անձնակազմի համար։ Հայ դիվանագետները երբևէ սեփական ժողովրդից պաշտպանվելու կարիք չեն ունեցել։ Դիվանագետի կոչումն է սեփական ժողովրդի շահերի պաշտպանությունը միջազգային բոլոր մակարդակներում։ Մերը ծառայություն է, այլ ոչ սովորական բյուրոկրատական աշխատանք։ Այսօր Հայաստանն արտաքին աշխարհի և տարածաշրջանային վտանգների առջև կանգնած է անկախության շրջանի ամենաերերուն և անհաստատ դիրքով։ Մենք ճանաչում ենք այս պահին դեռևս իրենց պարտքն արտգործնախարարությունում իրականացնող մեր գործընկերներին և հասկանում ենք, թե ինչպիսի ծանր իրավիճակում են նրանք գտնվում։